Οι πιο συχνές επεμβάσεις που επιτελούνται στην άκρα χείρα είναι αυτές για την επανόρθωση μετά από τραύμα, που περιλαμβάνουν μερική ή ολική καταστροφή τενόντων, νεύρων, αγγείων και αρθρώσεων, κατάγματα οστών, εγκαύματα, θλαστικά τραύματα και άλλους τραυματισμούς του δέρματος. Νέες τεχνικές έχουν συνεισφέρει σημαντικά στη δυνατότητα ενός πλαστικού χειρουργού να αποκαταστήσει τη λειτουργικότητα και την εξωτερική εμφάνιση ακόμα και σε πολύ σοβαρούς τραυματισμούς.

Συχνά χρησιμοποιούμενες τέτοιες τεχνικές είναι:

• Χρήση μοσχευμάτων: Η μεταφορά δέρματος, οστών, νεύρων, ή άλλων ιστών από ένα υγιές τμήμα του σώματος προς επιδιόρθωση ενός τραυματισμένου τμήματος.
• Χρήση κρημνών: Η μεταφορά δέρματος μαζί με το υποκείμενο λίπος, αγγείων και μυών από ένα υγιές μέρος του σώματος στο σημείο τραυματισμού, η κάλυψη εκτεθειμένων ανατομικών στοιχείων και η αποκατάσταση της λειτουργικής συνέχειας των ιστών.
• Τεχνικές επανασυγκόλησης τμημάτων του χεριού ή ολόκληρης της άκρας χειρός με τη χρήση μικροχειρουργικών τεχνικών: Οι τεχνικές επιτελούνται με τη χρήση υψηλής μεγέθυνσης, και απαιτούν ιδιαίτερη χειρουργική ακρίβεια και ειδική εκπαίδευση εκ μέρους του χειρουργού.

Μερικοί τραυματισμοί μπορεί να απαιτήσουν αρκετές επεμβάσεις ώστε να επιτευχθεί το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Σε πολλές περιπτώσεις, οι επεμβάσεις αυτές μπορούν να αποκαταστήσουν σε σημαντικό βαθμό την αισθητικότητα και τη λειτουργικότητα του τραυματισμένου άκρου. Εντούτοις, η ανάρρωση μπορεί να απαιτήσει μήνες, καθώς επίσης και τη συνδρομή τεχνικών φυσικοθεραπείας.

Ο καρπιαίος σωλήνας αποτελεί ένα "σωλήνα" που εντοπίζεται στην παλαμιαία επιφάνεια του καρπού και μέσα από αυτόν διέρχονται τένοντες για την κάμψη των δακτύλων και ένα από τα πιο σημαντικά νεύρα της άκρας χείρας, το μέσο νεύρο. Εάν για οποιονδήποτε λόγο το μέσο νεύρο υποβληθεί σε αυξημένη πίεση εντός του σωλήνα, είτε λόγω ασθένειας (όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα), τραυματισμού ή κατακράτησης υγρών κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, είτε λόγω παρατεταμένης και εντατικής χρήσης του άκρου, η πίεση αυτή του νεύρου εντός του σωλήνα προκαλεί μούδιασμα στο χέρι, πόνο και δυσκολία στην κάμψη των δακτύλων. Το σύνδρομο του καρπιαίου σωλήνα μπορεί να αντιμετωπιστεί στα πρώτα του στάδια με τη χρήση νάρθηκα που διατηρεί τον καρπό σε ευθεία θέση κατά τη διάρκεια της νύχτας όταν ο καρπός συνήθως έχει την τάση να κάμπτεται. Σε πιο σοβαρές περιπτώσεις απαιτείται η χειρουργική διάνοιξη του σωλήνα μέσω μιας κάθετης τομής στην παλάμη, ώστε να αποσυμφορηθεί η πίεση που ασκείται στο νεύρο.

Μετεγχειρητικά απαιτείται η χρήση ειδικού νάρθηκα για χρονικό διάστημα μερικών εβδομάδων. Τα αποτελέσματα του χειρουργείου εξαρτώνται εν μέρει από το χρονικό διάστημα που προϋπήρχε η πίεση στο νεύρο, και από το έυρος της ζημιάς που προκάλεσε αυτή στη δομή του. Για το λόγο αυτό είναι σημαντικό να επισκεφτείτε το γιατρό σας σύντομα μετά την έναρξη των συμπτωμάτων, εάν έχετε την υποψία ότι πάσχετε από το σύνδρομο του καρπιαίου σωλήνα.

Η ρευματοειδής αρθρίτιδα αποτελεί μια ασθένεια που προκαλεί την παραμόρφωση των αρθρώσεων της άκρας χείρας, που επηρεάζει τη λειτουργικότητα καθώς επίσης και την αισθητική εμφάνιση του χεριού αλλά μπορεί να προσβάλλει και άλλα τμήματα του ανθρώπινου σώματος. Συχνά παραμορφώνει τις αρθρώσεις των δακτύλων προκαλώντας ανώμαλη κλήση των δακτύλων στα πλάγια, γεγονός που επηρεάζει σημαντικά τη λειτουργικότητά τους. Δυσλειτουργίες που προκαλούνται από τη ρευματοειδή αρθρίτιδα μπορούν συχνά να αντιμετωπιστούν χωρίς χειρουργείο, για παράδειγμα με τη χρήση ειδικών ναρθήκων σε συνδυασμό με φυσιοθεραπεία ώστε να επιτευχθεί η ενδυνάμωση των προσβεβλημένων περιοχών. Για ορισμένους ασθενείς, εντούτοις, η χειρουργική αντιμετώπιση αποτελεί την καλύτερη χειρουργική λύση, απόφαση, η οποία πρέπει να ληφθεί κατόπιν αναλύσεως των δεδομένων τόσο από το χειρουργό όσο και από τον ρευματολόγο που παρακολουθεί τον ασθενή.

Ο πλαστικός χειρουργός μπορεί να διορθώσει ή να αντικαταστήσει οποιαδήποτε προσβεβλημένη περιοχή της άκρας χείρας ή του καρπού αφαιρώντας ιστούς από τις προσβεβλημένες αρθρώσεις, επανακατατάσοντας τένοντες ή μεταμοσχεύοντας τεχνητές αρθρώσεις. Το χέρι μπορεί να μην αποκτήσει πλήρη λειτουργικότητα, αλλά σημαντική βελτίωση στη λειτουργικότητα και την εξωτερική εμφάνιση μπορεί να επιτευχθεί. Η χειρουργική αντιμετώπιση δεν εξαφανίζει την υποκείμενη ασθένεια η οποία συνεχίζει να προκαλεί εκφυλιστικές αλλοιώσεις στο χέρι οι οποίες μπορεί να απαιτήσουν επιπλέον χειρουργεία και τη συνεχή παρακολούθηση από ειδικό ρευματολόγο.

Η συγκεκριμένη νόσος αποτελεί πάθηση του δέρματος και των υποκείμενων ιστών της παλαμιαίας επιφάνειας του χεριού . Κατά τη νόσο αυτή παχύς, ομοιάζων με ουλή ιστός σχηματίζεται κάτω από το δέρμα της παλάμης και μπορεί να επεκτείνεται στα δάκτυλα τραβώντας τα τελευταία με κατεύθυνση προς την παλάμη και περιορίζοντας την κίνηση. Συνήθως, εμφανίζεται σε μεσήλικες και δεν έχει διευκρινιστεί η αιτιολογία της. Η νόσος Dupuytren αντιμετωπίζεται μονάχα χειρουργικά. Ο χειρουργός κατά τη διάρκεια του χειρουργείου θα αφαιρέσει τον ουλώδη ιστό και θα απελευθερώσει τους εγκλωβισμένους τένοντες, επιτρέποντας καλύτερη κινητικότητα των δακτύλων. Η επέμβαση απαιτεί μεγάλη ακρίβεια και χρήση μικροσκοπίου, καθώς τα νεύρα που παρέχουν αισθητικότητα στο χέρι και τα δάκτυλα, είναι συχνά εγκλωβισμένα εντός του ουλώδους ιστού. Σε μερικές περιπτώσεις, ελεύθερα δερματικά μοσχεύματα απαιτούνται για την αντικατάσταση του ιδιαίτερα προσβεβλημένου δέρματος της παλάμης. Τα αποτελέσματα του χειρουργείου εξαρτώνται από τη βαρύτητα της νόσου. Συνήθως επιτυγχάνεται σημαντική βελτίωση της λειτουργικότητας, ιδιαίτερα με τη χρήση φυσικοθεραπείας.

Οι συγγενείς ανωμαλίες της άκρας χειρός αποτελούν εκ γενετής παραμορφώσεις οι οποίες μπορεί να επηρεάσουν την ομαλή ανάπτυξη του χεριού και να προκαλέσουν σημαντικά προβλήματα στη λειτουργικότητά του. Με τη χρήση σύγχρονων χειρουργικών τεχνικών οι περισσότερες από αυτές τις παραμορφώσεις μπορούν να διορθωθούν σε πολύ νεαρή ηλικία, μερικές φορές κατά τη νεογνική περίοδο και άλλες σε ηλικία δυο ή τριών ετών, επιτρέποντας τη φυσιολογική ανάπτυξη και λειτουργία του προσβεβλημένου άκρου. Μια από τις πιο συχνές εκ γενετής ανωμαλίες της άκρας χειρός αποτελεί η συνδακτυλία, κατά την οποία δυο ή περισσότερα δάκτυλα είναι ενωμένα μεταξύ τους.

Η χειρουργική αντιμετώπιση του προβλήματος περιλαμβάνει τον αποχωρισμό των ενωμένων δακτύλων και τη χρήση ελεύθερων δερματικών μοσχευμάτων για την κάλυψη των ελλειμμάτων δέρματος που προκύπτουν στα δάκτυλα. Η επέμβαση αυτή είναι πιο πολύπλοκη, όταν εκτός του δέρματος, είναι ενωμένα μεταξύ τους και τα οστά. Η χειρουργική αντιμετώπιση του προβλήματος μπορεί να επιφέρει ομαλή λειτουργικότητα και κινητικότητα του άκρου, καθώς επίσης και ικανοποιητική αισθητική εμφάνιση αυτού, εάν και το χρώμα του δερματικού μοσχεύματος μπορεί να είναι λίγο διαφορετικό από αυτό του υπόλοιπου χεριού. Άλλες συχνές συγγενείς ανωμαλίες περιλαμβάνουν μικρά σε μήκος, απόντα ή παραμορφωμένα δάκτυλα , μη λειτουργικούς τένοντες καθώς και ανωμαλίες των νεύρων ή των αγγείων. Στις περισσότερες από αυτές τις περιπτώσεις οι ανωμαλίες μπορούν να αντιμετωπιστούν χειρουργικά και να επιτευχθεί σημαντική βελτίωση.